بوسه

شب دو دلداده در آن کوچه ی تنگ

مانده در ظلمت دهلیز خموش

اختران  دوخته  بر منظره ی  چشم

ماه بر بام سراپا شده  گوش !

در میان بود به هنگام وداع

گفتگویی به سکوتی و  به نگاه

    دیده ی    عاشق   و  لعل  لب       یار 

دل  معشوقه  و  غوغای   گناه

عقل رو کرد به تاریکی ها

عشق همچون گل مهتاب شکفت،

عاشق     تشنه   لب    بوسه      طلب

همچنان   شرح   تمنا  می  گفت

سینه   بر   سینه ی  معشوق فشرد

بوسه ای زان لب شیرین  بربود

دختر  از  شرم   سر انداخت به زیر

ناز میکرد ،  ولی راضی  بود !

اولین  بوسه ی جان  پرور عشق

لذت انگیز تر از شهد  و  شراب 

لا جرم   تشنه  ی   صحرای   فراق

به   یکی   بوسه  نگردد  سیراب

نوبت    بوسه   دوم   که   رسید   ،

دختر ک   دست   تمنا   برداشت

عاشق   تشنه   که    این   ناز   بدید

بوسه را بر لب معشوق  گذاشت!